Labirynt ma swoje miejsce w kulturze od czasów greckiej legendy o Minotaurze – człowieku z głową byka. Ten groźny potwór został zamknięty przez króla Krety, Minosa, w labiryncie wybudowanym przez Dedala. Minos, pokonawszy Ateńczyków zażądał, aby co 9 lat przysyłano siedmiu młodzieńców i siedem panien potworowi na pożarcie. Pogromcą Minotaura okazał się w końcu Tezeusz, który wydostał się z labiryntu dzięki nici podarowanej mu przez Ariadnę.

Najstarszy okaz labiryntu klasycznego pochodzi z Grecji. Wyryto go na tabliczce z Pylos około 1200 lat p.n.e.
Władysław Kopaliński w „Słowniku mitów i tradycji kultury” definiuje labirynt jako „ … starożytną budowlę o rozmyślnie skomplikowanym rozkładzie sal, korytarzy i przejść, z której osoba niewtajemniczona nie może znaleźć  wyjścia”. Do wielu labiryntów ta, jak i inne definicje często nie przystają, gdyż od czasów starożytnych labirynty doczekały się różnych wcieleń, spełniając najczęściej role symboliczne. Zwykle możliwe są dwie drogi w labiryncie: jedna prowadzi do celu, druga donikąd. Jedna to symbol drogi  życia, druga symbol  śmierci.

Zgeometryzowany system labiryntu w Ogrodzie Doświadczeń zalicza się do najczęściej spotykanych form klasycznych. Geometria zastosowanych dróg powoduje, że mamy tak naprawdę do czynienia z dwoma labiryntami  – o trasach typu meander w części zachodniej i typu spirala w części wschodniej.

Poszukiwanie właściwych ścieżek w ogrodowym Lem-biryncie może się odbywać przynajmniej na dwóch płaszczyznach. Jedna z nich to ta fizyczna – naturalna dla każdego labiryntu, druga natomiast związana jest bardziej ze sferą Ducha, dzięki wskazówkom i spostrzeżeniom znakomitego polskiego pisarza i futurologa Stanisława Lema. To właśnie cytaty z Jego twórczości będziemy mijać, przemierzając Lem-birynt.